Każdy dzień jest kawałkiem historii...

Historia szkoły

W 1946 roku, powstała w mieście pierwsza szkoła zawodowa, a jej założycielem był pan Michał Dziuraj. Nosiła ona nazwę „Publiczna Szkoła Zawodowa 3 – letnia” i mieściła się w budynku przy ul. Moniuszki. Kolejne lata, to dynamiczny rozwój szkoły: zwiększyła się liczba uczniów i nauczycieli, powstały pierwsze pomoce dydaktyczne. Budynek główny szkoły znajduje się nadal przy ul. Moniuszki l, warsztaty mechaniczne przy ul. K. Miarki, warsztaty stolarskie przy ul. Kościelnej 5, a warsztaty krawieckie przy Rynku nr 5. Właśnie wtedy zaczyna się coraz większe zainteresowanie kierunkiem budowlanym. W związku ze wzrostem liczby uczniów zaistniała konieczność utworzenia internatu szkolnego. Pierwszy internat powstał w budynku po istniejącym hotelu przy rynku.

Rok szkolny 1951/52 był rokiem wielkich zmian. Władze Ministerstwa Oświaty przekazały szkołę Ministerstwu Żeglugi. Istniejące Technikum Mechaniczne zostało przekształcone w Technikum Dróg Wodnych, a Zasadnicza Szkoła Zawodowa została zreorganizowana. Szkoła znów przeżywała rozwój. Zaczęło brakować pomieszczeń, dlatego na gabinety klasowe wykorzystano dawne warsztaty krawieckie, które znajdowały się przy Rynku 5. Konieczne było również powiększenie internatu. Otrzymano na ten cel obiekt przy ul. Piramowicza 17, gdzie zamieszkało 80 uczniów i mieściła się administracja szkoły. W 1954 nastąpił podział na dwie niezależne administracyjne szkoły: Technikum Stoczni Rzecznych i Zasadniczą Szkołę Zawodową. Obydwie szkoły podlegały Ministerstwu Żeglugi. Nastąpił podział kadry pedagogicznej, a także budynków. Zasadnicza Szkołą Zawodowa otrzymała warsztaty szkolne.

Rok szkolny 1954/55 był pierwszym, w którym szkoły funkcjonowały samodzielnie. Obydwie szkoły istnieją do dziś: jedna to Zespół Szkół nr 2 przy  ul. Powstańców Westerplatte, a druga to właśnie Zespół Szkół nr l przy ul. Skarbowej 2.

Rok 1957 – powstanie pod wspólną dyrekcją Szkoły Rzemiosł Budowlanych i Szkoły Gospodarstwa Domowego i Zbiorowego z siedzibą w Koźlu przy  ul. Piastowskiej 16. Pierwszym dyrektorem samodzielnej Zasadniczej Szkoły Zawodowej został pan Wacław Ignatowicz. Była to szczególna postać w historii szkoły. Pod jego kierunkiem szybko się rozwijała. Podjęto szereg działań i prac remontowych, aby dostosować budynek przy ul. Piastowskiej do potrzeb nauczania. Na ostatniej kondygnacji zorganizowany został internat dla 120 uczniów.

Lata 1955 – 1957 to nieustanny rozwój szkoły i ciągłe wzmacnianie jej rangi. Ilość uczniów wciąż wzrastała, którzy przyjeżdżali z różnych stron Polski. Dzień l września 1957r. przyjmuje się jako datę powstania dzisiejszego Zespołu Szkół nr 1. Tamta szkoła różniła się od dzisiejszej.  Właśnie w dniu l września 1957r. o godz. 10 -tej w budynku szkolnym przy ul. Piastowskiej 16, odbyło się uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego 1957/58.  Nastąpił właśnie kolejny wielki przełom w życiu szkoły. Została ona znów przejęta przez Ministerstw Oświaty. Dotychczas istniejąca Publiczna Szkoła Zawodowa 3 – letnia została zlikwidowana, a na jej miejsce powstała Szkoła Rzemiosł Budowlanych on Szkoła Gospodarstwa Domowego i Zbiorowego pod dyrekcją pana Ignatowicza.

Rok 1958 – przeniesienie szkoły na ulicę Skarbową. Szkoła zyskiwała popularność i zaczęły napływać podania od kandydatów z  prośbą o przyjęcie do niej w następnym roku szkolnym. Jednak warunki lokalowe nie pozwalały na zwiększenie ilości klas. Dlatego rozpoczęto starania nowy, większy budynek, który umożliwiłby dalszy rozwój szkoły. Wysiłki zostały uwieńczone  sukcesem, ponieważ w dniu l sierpnia 1958r. szkoła została przeniesiona z dotychczasowego budynku przy ul. Piastowskiej do budynku przy ul. Skarbowej 1. Nowy obiekt był o wiele większy, ale zupełnie nie dostosowany do potrzeb. Cztero- kondygnacyjny budynek, wybudowany w 1887 roku, był wykorzystywany wcześniej na mieszkania oficerskie dla stacjonującego w Koźlu wojska.

Rok 1963 – oddanie do użytku „małej sali gimnastycznej” Od połowy września 1959 nastąpiła zmiana dyrekcji w szkole. Jej dyrektorem został  inż. Jerzy Bałdys. Okazał się świetnym organizatorem i gospodarzem. Wkrótce po objęciu swego stanowiska rozpoczął on starania o budowę sali gimnastycznej dla szkoły. Jej brak był dokuczliwy. Jednak starania o finansowanie budowy sali z funduszu Kuratorium okazały się  bezskuteczne. Wówczas dyr. Bałdys zaproponował budowę sali gimnastycznej własnymi siłami. Propozycja została przyjęta przez całe grono i uczniów. Prace przy budowie sali rozpoczęły się w marcu 1961 r. Przy realizacji projektu pracowała zarówno młodzież jak i nauczyciele. Część materiałów uzyskano z rozbiórki starych kazamatów, które mieściły się w pobliżu szkoły, a część zakupiono za pieniądze przydzielone z Powiatowego  Komitetu Kultury Fizycznej w Koźlu. Rozbiórkę kazamatów prowadziła młodzież i nauczyciele szkoły. Inwestycję zako ńczono po niespełna trzech latach. Uroczyste otwarcie sali gimnastycznej, obecnie „małej sali gimnastycznej” nastąpiło w Dniu Nauczyciela w 1963r.

Rok 1967 – otrzymanie nowej nazwy przez szkołę Kozielska „Budowlanka” zawsze była elastyczną szkołą i  dopasowywała się do potrzeb środowiska. W wyniku dużego zapotrzebowania na techników budowlanych,  przygotowanych do pracy w projektowaniu, otwarte zostało w 1964r. pięcioletnie Technikum Dokumentacji Budowlanej. W 1967r. Szkoła Międzyzakładowa została przekształcona na Dokształcającą. Również w roku 1967r. szkoła otrzymała nową nazwę: Zespół Szkół Zawodowych im. Powstańców Śląskich w Koźlu. W związku z tym szkoła otrzymała również swój sztandar.

Rok 1973 – remont budynku szkolnego, dobudowanie środkowej klatki schodowej Przy ciągłym wzroście kształcącej się młodzieży coraz bardziej  odczuwalny był brak odpowiedniej powierzchni komunikacyjnej. Istniejące dwie klatki schodowe w dwóch skrajnych skrzydłach szkoły nie  spełniały przepisów przeciw pożarowych i stwarzały problemy komunikacyjne w czasie przerw międzylekcyjnych. Podjęta została decyzja o dobudowaniu w środkowej części budynku szkoły trzeciej klatki schodowej. Budowę zrealizowało w 1973 Opolskie Przedsiębiorstwo  Budownictwa Przemysłowego. Przy okazji tego remontu wykonany również został łącznik między istniejącą wolnostojącą salą gimnastyczną,  a budynkiem szkolnym. Dzięki realizacji tych projektów uległ poprawie układ funkcjonalny szkoły.

Lata 1992 – 1995  utworzenie pierwszej pracowni komputerowej i wykonanie radiowęzła. Lata te, to rozwój i wzbogacanie bazy dydaktycznej.  Poprawiło się wyposażenie gabinetów i sal przedmiotowych. W listopadzie 1992 została oddana do użytku pierwsza pracownia komputerowa.  Gabinety wzbogaciły się o wiele pomocy naukowych, wykonywanych corocznie przez uczniów klas maturalnych jako praca dyplomowa.  W styczniu 1995 oddany został do użytku, właśnie w ramach pracy dyplomowej, wykonany przez uczniów klasy 5 TB szkolny radiowęzeł.

Rok 1997 – powódź i jej skutki – dnia 9 lipca o godz. 2-giej w nocy przerwany został przez wodę wał przy ul. Dunikowskiego. Koźle i Kłodnica zostały odcięte od Kędzierzyna. Na ulice wlała się woda. O godz. 4-tej wyłączony został prąd, zamilkło radio, przestały działać telefony. Koźle zostało odcięte od świata.  Jedynym suchym miejscem w mieście był Rynek i wzgórze zamkowe. Po ulicach można było poruszać się amfibiami i łodziami. Poziom wody w Odrze  osiągnął 970cm. Ogrom szkód spowodowanych powodzią ukazał się dopiero po paru dniach. Zalane zostały wszystkie piwnice w mieście i prawie  wszystkie partery budynków, znajdujących się na terenie Koźla. Obraz miasta był przerażający. Straty dotknęły również Zespól Szkół nr 1.  Zalane zostały piwnice i parter zarówno szkoły jak i internatu. Zniszczeniu uległa kotłownia, ogrzewająca szkołę i internat, obydwie sale gimnastyczne, a także całe obejście szkoły. Zniszczone zostało wyposażenie klas i pracowni znajdujących się na parterze, a także wszystkich  pomieszczeń mieszczących się w piwnicach i na parterze internatu. Wielu nauczycieli i uczniów szkoły, którzy znajdowali się na terenie miasta prawie natychmiast po opadnięciu wody przystąpiło do porządkowania i suszenia pomieszczeń szkolnych. Fakt ten miał zasadniczy wpływ na to,  że można było w terminie rozpocząć nowy rok szkolny 1997/98. Ustalono, że wszystkie praktyki zawodowe odbywać się będą w pierwszych miesiącach roku szkolnego. Umożliwiło to równoczesne prowadzenie procesu dydaktycznego i remontu popowodziowego w szkole. Szkoła udzieliła w tym trudnym  okresie pomocy, udostępniając we wrześniu 1997 swoje pomieszczenia szkolne uczniom i nauczycielom I Liceum Ogólnokształcącego, jako że ich budynek był w trakcie remontu popowodziowego i pozostali oni bez miejsca do nauki.

1998 – 2004 – szkoła dziś. Szkoła bardzo szybko poradziła sobie ze skutkami powodzi, również dzięki wspólnej pracy pedagogów z uczniami i tak jest nadal do dnia dzisiejszego. Dzięki temu szkoła wciąż odnosi sukcesy zarówno widoczne na zewnątrz jak i wewnątrz niej. Nie działoby się to jednak, gdyby nie wzajemne porozumienie nauczycieli i uczniów, a co za tym idzie współpraca na zasadach partnerskich i pełnego zrozumienia. Właśnie ta wspaniała atmosfera panująca w Zespole Szkół nr 1 spowodowała, że szkoła przetrwała 46 lat i zapewne będzie istnieć kolejne 50.